Vanmorgen ben ik, zoals we iedere dag doen, een lekkere wandeling gaan maken met mijn zoontjes (Puk&Loek) en onze lieve hond Bobbie. Al kletsend en genietend van de zon, liepen we op ons gemakje door Westerpark.
Onderweg stopten we omdat ik een vriend van me tegenkwam. We hadden elkaar al even niet gezien en hadden genoeg te bespreken. Ondertussen had ik natuurlijk nog 3 energieke rakkers om in de gaten te houden, dus een echt goed gesprek is opgeschoven naar een volgende keer.
We zeiden gedag en ik liep weer door met de mannen. Op dat moment begon Puk een beetje sip te kijken. “Wat is er?”, vroeg ik. “Hmmm” en hij haalde zijn schouders op. “Als je het vertelt, kan ik wat voor je doen”, probeerde ik. Er kwam geen reactie.
Nou is het als moeder van een kind dat erg goed kan verwoorden hoe hij zich voelt best lastig om het erbij te laten zitten. En laat geduld nou niet één van mijn beste kwaliteiten zijn… Hoe dan ook, ik had geen keuze. Ik trapte op de rem en herinnerde mezelf eraan; hij is nog maar 3 jaar! En hij mag zich ook even rottig voelen.
We liepen door, ik gaf Puk een aai over zijn bolletje en besloot hem een leuke route te laten uitstippelen. Hij leidde ons naar een bankje. “Ik wil hier even gaan zitten”, zei hij. “Komen jullie ook zitten?” Gezellig!
Toen we alle vier zaten begon hij: “Ik ben een beetje verdrietig en daarom wil ik even zitten. Die is het vertelbankje. Ik vond het niet zo leuk dat die meneer wegging. Die moest nog even blijven. Ik vind die meneer leuk en wilde dat hij er nog even was. Nu ben ik even verdrietig dus ik wil nog hier blijven zitten en kijken.
En dat was dat. Een paar minuten eerder had ik nog de neiging om verder te vragen. En nu zaten we hier op zijn vertelbankje. Wat ben ik blij dat ik mijn vragen niet heb doorgezet. Want nu kreeg hij de ruimte om op zijn eigen tijd en zijn eigen manier zijn verhaal te vertellen. En wat wist hij me daarmee te verrassen.
We hebben nog even gezeten op het vertelbankje. Genietend van het uitzicht, zwaaiend naar andere mensen. “Zo”, zei Loek toen, “ik wil niet meer op het vertelbankje. Ik ga lopen.” En daarmee bracht hij ons weer heerlijk in beweging. Met een lach op ons gezicht liepen we verder. We hebben nog heerlijk kunnen genieten van de zonnige ochtend in de buitenlucht.
Wat ben ik gezegend met 2 van die heerlijke mannen. Die elkaar precies aanvullen en mij er iedere dag aan herinneren hoe waardevol de kleine dingen in het leven zijn.
Ik ben een trotse mama die met veel plezier andere mama’s begeleid die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Dit doe ik door een mix van Creativiteit en Mindfulness toe te passen. Wil jij van de stress en onzekerheid af die het mama zijn met zich meebrengt? Neem contact op om vrijblijvend de mogelijkheden te bespreken.
0 Reacties